O książce: 2018 / Dibibedibekazazhaokaiadivakaaiaoyakalakvlakakiamamamuzalvyatsvnal. Oto taki okropny zestaw listów, które mocno wryły mi się w pamięć. A swoją niezdarnością i niezrozumiałością zostały zapamiętane mnie jako mantrę, którą powtarzałem każdego wieczoru, kiedy kładłem się do łóżka. Po przeczytaniu książek science fiction zacząłem wyobrażać sobie, że w moim ciele znajdują się przezroczyste kanały zbiegające się w splocie słonecznym. Moja wyobraźnia nie była całkiem zła, więc potem jakiś czas poczułem silny ból i zgagę w żołądku, wyobrażając sobie, że tuż nad moim brzuchem znajduje się duża kula, do której przepływa energia pobrana ze słońca. Doświadczenie to nie powiodło się, ale byłem uparty i zacząłem sobie to wyobrażać zasnąłem, owinąłem się świetlistymi warstwami energii, jak w kokonie i odciąłem się w ten sposób od otoczenia. To w sumie wszystko, poza jeszcze jedną osobliwością, z którą się zapoznałem było to, że niezależnie od tego, co powiedziałam na głos, wszystko zawsze kończyło się źle. To było tak, jakby ktoś stał nad moim ramieniem, słuchał uważnie, a potem ciągle wszystko psuł.